با یکی از یاران صمیمی و یکدل که از دوران تحصیل در دانشگاه، رابطه گرم و دوستی محکمی در بین ما بر قرار بود و علاوه بر شرافت ذاتی و شخصیتی ممتاز، از پایه و مایه علمی خوبی نیز برخوردار بوده است، برحسب تصادف، پس از سالیان دوری وتحمل فراق، از زمان فراغت از تحصیل، اتفاق ملاقات روی داد. از زیارتش جان تازه ای گرفتم. تقاضایم را که شبی در منزلم در خدمتش باشم را پذیرفت. این اقبال را به دیده منت نهادم. تقاضای مشروط داشت که شام ساده باشد و زحمت زیاد ایجاد نگردد و به جای خوردن و آشامیدن، وقت ما به صحبت و یاد روزگاران گذشته بگذرد و درد دلهای جوانی را در دل زنده نگهداریم... من نیز چنین کردم. اگرچه در کلبه کوچک ما، به قول آن شاعر خوش ذوق، رونق اگر نبود، که نبود ولی وفا و صفا جایگزین آن شده بود. آری، شام کاملا ساده بود و به خوردن غذا اشتیاقی نبود و چنان که گذشت، ساعات ما به یاد ایام درس و مشق و خاطرات دوران تحصیل گذشت.
خلاصه کنم که سخن به درازا کشید... دوست عزیزمان برای تنوع و رفع خستگی در اتاق قدم می زد تا به کتابخانه کوچکی که در گوشه ای از اتاق قرار داشت، نزدیک گردید و کتابها را یک یک نگاه می کرد که چشمش به دفترچه فرسوده ای افتاد. آن را برداشت و مدتی نسبتا طولانی به مطالعه آن پرداخت. پیدا بود که مطالب آن نظرش را جلب کرده است. سپس خطاب به من گفتند که چرا این مطالب را چاپ نکرده اید؟! با شوخی گفتم: کیسه مان ته کشیده بود! خندید و گفت: اگرچاپ این قبیل مطالب ما جور نباشد مشکور است، اقلا می توانستی آنها را در یک سایت در اختیار خوانندگان و طالبین این نوع سخنان بگذاری... ناگفته نگذریم که این یادداشت ها ضرب المثلهای فرانسه بودند که معادلش را از فارسی با توجه به فرهنگ و کتابهای مرجع برگرفته بودم و البته این کارها از دوران تحصیل در دانشگاه و سالهای بعد از آن بود که اصرار داشتند در سایت قرار دهم. برای احترام، اطاعت دستورش را وظیفه دانستم و اینک تعدادی از آن ضرب المثل ها در اختیار خوانندگان و جویندگان علم قرار می گیرد.. تا چه قبول افتد و چه در نظر آید..